خانه شماره ۱۹
هفتاد طراحی و نقاشی این مجموعه ادای دینی است به سینمای مورد علاقه ام، سینمای نوآر.
با دیدن مجموعه زیادی از فیلم های نوآر و بر اساس خصوصیات این ژانرازصحنه‌های مورد علاقه‌ام عکاسی کردم، صحنه‌هایی از فیلم‌های مختلف (دو یا چند صحنه)را با هم تلفیق نموده، طراحی و نقاشی کرده‌ام. این آثار، دیگر مانند مجموعه «مرد سوم»، صحنه‌های مشخصی از یک فیلم نیستند، صحنه‌هایی خلق شده است با ترکیب‌بندی‌های جدید لیکن کماکان وفادار به عناصر و فضای فیلم‌ها.
دور از اجتماع خشمگین
فضای نمایش این آثار نیز قصه خود را دارد. خانه کوچکی که دیری نمی پاید که شکل جدیدی به خود گیرد، بنایی چند طبقه، یکی از آن فضاهایی که دوستشان داریم، با آنها خاطره داریم و یکی یکی میروند و . . . شهر پوست می‌اندازد. فضاهای فیلم‌های نوآر نیز برایم چنین است، که در هیاهوی زرق و برق زندگی جدید گم شده است.
این مجموعه در یک خانه متروکه که قرار بود تخریب و سپس به جایش ساختمان دیگری بنا شود، برگزار شد. بنابر این دستم برای ارائه کارهایم باز بود، هر جای این خانه را می‌توانستم هر طوری که مایل بودم، از لحاظ فرم و رنگ تغییر بدهم. سعی کردم از پنجره‌ها و دیوارها، حتی گنجه‌ها و کنج‌های این ساختمان رو به پایان برای ساختن فضای ذهنیم کمک بگیرم.
در حیاط این نمایشگاه دور تا دور دیوارهایش را پرتره‌های نشسته‌ای از فیلم‌های نوآر درحال سیگار کشیدن، در پشت بار کشیدم و در جلوی آن تخته‌ای گذاشتم که انگار این افراد پشت یک بار هستند. بیننده‌های من در بازدید از نمایشگاه در کنار این تصاویر که شامل همفری بوگارت، گلوریا سوانسون، آوا گاردنر و . . . بود، سیگار می‌کشیدند.
در قسمت دیگری، دریچه‌ای در سالن بود که به آشپزخانه راه داشت، روی دیواری که این دریچه در آن قرار داشت، یک بار مشروب نقاشی کردم که از آن دریچه، پذیرایی نمایشگاه انجام می شد. در یکی از اتاق‌های این خانه، چیدمانی گذاشتم شامل یک میز پوکر با چند صندلی که ورق‌های بازی روی آن نقاشی شده بود و یک کت و شاپو رنگ شده روی یک صندلی، پنجره بزرگ اتاق را صحنه‌ای از شهر در فیلم «شب و شهر» نفاشی کردم که از فضای اتاق تهران دیده نشود.
